”നിന്റെ ഭര്ത്താവ് അത്ര നല്ല പുള്ളിയൊന്നുമല്ല ”
ചേച്ചി എന്തെങ്കിലും അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവണം. അതെന്താ എന്നൊരു ചോദ്യം അന്നെനിക്ക് ചോദിക്കാന് അന്നു തോന്നിയില്ലല്ലോ…
ശിവേട്ടന് മെല്ലെ എന്റെ നേര്ക്കടുത്തു വന്നു . ആ രണ്ടു കൈകളിലും എന്റെ മുഖം കോരിയെടുത്തു . രണ്ടു കൈകളിലേയും പെരുവിരല് കൊണ്ട് എന്റെ കവിളുകള് തുടച്ചപ്പോഴാണ് ഞാന് കരയുകയായിരുന്നു എന്നെനിക്ക് മനസിലായത് .
” വെറുപ്പ് തോന്നുന്നുണ്ടോ എന്നോട് …?”
ഞാന് അദ്ദേഹത്തെ കെട്ടിപ്പുണര്ന്നു . ഇടതൂര്ന്ന രോമങ്ങളാല് സമൃദ്ധമായ മാറിലൊരു മുത്തം കൊടുത്ത് ആ മാറിലേക്ക് ഞാന് മുഖം ചായ്ച്ചു . ഒന്നും പറയാനുള്ള ശക്തി എനിക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല . എത്ര നേരം അങ്ങനെ നിന്നുവെന്ന് എനിക്കോര്മ്മയില്ല . അദ്ദേഹം ഇരു കൈകളിലും എന്നെ കോരിയെടുത്തു അകത്തേക്ക് നടന്നപ്പോഴാണ് ഞാന് ബോധത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു വന്നത് . ആ മാറില് കൈകള് കോര്ത്ത് ഞാനാ മുഖത്തേക്ക് ഉറ്റു നോക്കി കിടന്നു . അദ്ദേഹം എന്നെ കട്ടിലില് കിടത്തി . ഞാന് നോട്ടം മാറ്റിയില്ലായിരുന്നു .
”എന്താ ഇങ്ങനെ നോക്കുന്നേ ….?”
മലര്ന്നു കിടന്ന എന്റെ നേര്ക്ക് ചരിഞ്ഞു കിടന്നു കൊണ്ട് അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു.
” എങ്ങനെ പൊറുക്കാന് കഴിയുന്നു അയാളോട് ….?”
എനിക്കു ചോദിക്കാതിരിക്കാന് കഴിഞ്ഞില്ല .
” നിന്നോടുള്ള സ്നേഹം കൊണ്ട് ….”
”എന്നോടു സ്നേഹമുണ്ടെങ്കില് അയാളോട് പൊറുക്കരുത് . എന്റെ യവ്വനം എറിഞ്ഞുടച്ചവനാണയാള് . എനിക്കു വെറുപ്പാണയാളോട് . ഇനി ഞാന് അയാള്ക്കു വേണ്ടി കിടന്നു കൊടുക്കില്ല … ഇപ്പോഴും ആ ഒരു സങ്കടം മാത്രമാണ് ബാക്കി …”
”എന്തിന് ….?”
”അയാള് മൂലം കളങ്കപ്പെട്ടു പോയ ഈ ശരീരം ഞാനെങ്ങനെ എന്റെ പൊന്നിനു തരും …?”
”എനിക്കീ മനസു മതി … നീ കളങ്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല … എനിക്കു വേണ്ടി ഈശ്വരന് സൃഷ്ടിച്ചതാണ് നിന്നെ …”
ശിവേട്ടനെ ഞാന് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു .
”അവന് സ്വന്തമെന്നു കരുതിയതൊന്നും അവന്റെയല്ലെന്ന് അവനറിയും ഒരിക്കല് . അന്നേക്ക് പക്ഷെ നിന്റെ വയറ്റില് എനിക്ക് ജനിക്കുന്ന കുഞ്ഞിനെയും നിന്നെയും കൊണ്ട് ഞാനിവിടെ നിന്നും പറന്നിട്ടുണ്ടാവും ”
”സത്യം …..?”
അവിശ്വസനീയതയോടെ ഞാന് ചോദിച്ചു .
”സത്യം …. അവന് നേടിയ ഏറ്റവും വലിയ സൗഭാഗ്യം ഞാനിങ്ങെടുക്കുന്നു .”
എന്റെ ചുണ്ടുകള് വീണ്ടും ആ വായില് അലിഞ്ഞു . ആ വലതു കൈ എന്റെ നൈറ്റിക്കടിയിലൂടെ കൊഴുത്ത എന്റെ തുടകളിലെത്തി .