” ഇങ്ങനെ പോയാ അവന്റെ കൂടെ നിന്റെ അച്ഛനേം അമ്മെനേം കൂടി ഇങ്ങനെ നോക്കി ഇരുന്ന് കരയാം… ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവർക്ക് വേണ്ടി ജീവിക്കടി… ”
ആൻസി നിരാശയോടെ തിരിഞ്ഞു നടന്നു… വലിയ മാറ്റം ഒന്നും തനിക്ക് രേഷ്മയിൽ ഉണ്ടാക്കാൻ കഴിയാത്തതിൽ അന്സിക്ക് നല്ല വിഷമം ഉണ്ടായിരുന്നു… എങ്കിലും അത് കാര്യമാക്കാതെ അവൾ നടന്നു…
വാതിൽ തുറന്ന് നടക്കാൻ തടങ്ങിയ അവൾ രേഷമയെ ഉറക്കെ വിളിച്ചു…
“അതേ ഇനി നീ എന്റെ പ്രശ്നങ്ങൾ ഓർത്ത് ടെൻഷൻ അടിക്കേണ്ട… അതൊക്കെ എനിക്ക് ഡീൽ ചെയ്യാവുന്നതെ ഉള്ളു… നീ നിന്നെ തന്നെ ആദ്യം ഒന്ന് വരുതിക്ക് കൊണ്ടുവരാൻ നോക്ക്… ”
അൻസി മുറിക്ക് പുറത്ത് കടന്നു…
ഉമ്മറപ്പാടിയിൽ തെളിഞ്ഞ ആകാശം നോക്കി ഇരിക്കുന്ന രേഷ്മയുടെ അമ്മയെ കണ്ടപ്പോൾ ആൻസി അവിടേക്ക് നടന്നു…
‘അമ്മ എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം…
എന്നെക്കൊണ്ട് പറ്റുന്ന പോലെ ഒക്കെ ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്…
പക്ഷെ എനിക്ക് അറിയില്ല അവൾക്ക് അത് എത്രത്തോളം ഉൾക്കൊള്ളാൻ പറ്റിയിട്ടുണ്ട് എന്ന്…
രേണുക അവളെ ആദരവോടെ നോക്കി…
” സാരമില്ല മോളേ… മോള് ഇവിടെ വരെ വന്നല്ലോ… കൂടെ നിക്കാൻ ഒരു മനസ്സ് കാണിച്ചല്ലോ അത് മതി… ”
ആൻസി അവരെ മുറുകെ പുണർന്നു… ആ സ്ത്രീ പകർന്നു തന്ന ചൂടിലും മാതൃത്വം നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു എന്ന് ആൻസിക്ക് തോന്നി…
അവൾക്ക് തന്റെ സ്വന്തം അമ്മയെ തന്നെ വാരിപ്പുണർന്ന പോലെ തോന്നിപ്പോയി…
പിന്നീട് അവൾക് അവിടെ നിൽക്കാനായില്ല…
തന്റെ കണ്ണീർ അവരെ കാണിക്കാൻ അവൾ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നില്ല എന്ന് വേണം കരുതാൻ…
ആൻസി വേഗം തിരിഞ്ഞു നടന്നു…
അവൾ നടന്നു നീങ്ങുന്ന വഴി നിക്കി രേണുക നിന്നു…
പെട്ടെന്ന് രേഷ്മ അകത്ത് നിന്നും ഓടി വന്ന് വാതിൽക്കൽ നിന്നു…
” അവളുടെ കണ്ണുകൾ അന്സിയെ അന്വേഷിച്ചു നടന്നു…
രേണുക തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോൾ വാതിൽക്കൽ പ്രതീക്ഷയോടെ തന്റെ മകൾ നിൽക്കുന്നത് കണ്ടു…
[കുറ്റബോധം 12 [Ajeesh]
Posted by