Posted by
ഞാൻ: (കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞ്) ഞാൻ… ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു… എനിക്ക് മാറണം. പക്ഷേ, എനിക്കറിയില്ല… എനിക്ക് എങ്ങനെ തുടങ്ങണമെന്ന്.
മനസാക്ഷി: (ആശ്വാസത്തോടെ) ആദ്യത്തെ ചുവട് നീ ഇപ്പോൾ വെച്ചു, അജു. നിന്റെ തെറ്റുകൾ തിരിച്ചറിയുക എന്നത് തന്നെയാണ് ആ തുടക്കം. നാളെ, ഐഷുവിനോട് സംസാരിക്കൂ. അവളോട് ക്ഷമ ചോദിക്കൂ. സമയ്യയെ വിളിക്കൂ, അവളോട് നിന്റെ സ്നേഹം പറയൂ. ആലീസിനോട് നിന്റെ തെറ്റ് തുറന്നു പറയൂ. ഓരോ ചെറിയ ചുവടും നിന്നെ ആ നല്ല മനുഷ്യനിലേക്ക് അടുപ്പിക്കും.
ഞാൻ: (നെടുവീർപ്പോടെ) ഞാൻ ശ്രമിക്കാം. പക്ഷേ, എനിക്ക് പേടിയാണ്… ഞാൻ വീണ്ടും പരാജയപ്പെട്ടാലോ?
മനസാക്ഷി: (ചെറു ചിരിയോടെ) ഞാൻ ഇവിടെ ഉണ്ട്, അജു. നിന്റെ ഓരോ ചുവടിനും ഞാൻ നിന്റെ കൂടെ ഉണ്ട്. നിന്റെ മനസാക്ഷി ഒരിക്കലും നിന്നെ കൈവിടില്ല. ഇപ്പോൾ, ആ ഗ്ലാസ് വെക്ക്. ഇന്ന്, നിന്റെ ഉറക്കം മദ്യത്തിന്റെ അല്ല, നിന്റെ ഉള്ളിലെ ശാന്തിയുടെ ആയിരിക്കട്ടെ.
ഞാൻ ഗ്ലാസ് മേശപ്പുറത്ത് വെച്ചു. എന്റെ കണ്ണുകൾ മങ്ങിയ വെളിച്ചത്തിൽ തിളങ്ങുന്നുണ്ട്—പശ്ചാത്താപത്തിന്റെയും, ഒരു പുതിയ തുടക്കത്തിന്റെ പ്രതീക്ഷയുടെയും തിളക്കം. മുറിയിൽ വീണ്ടും നിശ്ശബ്ദത. പക്ഷേ, ഇപ്പോൾ ആ നിശ്ശബ്ദതയിൽ ഒരു ശാന്തി ഉണ്ടായിരുന്നു. മെല്ലെ ഞാൻ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വീണു..
സൂര്യന്റെ ആദ്യകിരണങ്ങൾ എന്റെ മുഖത്ത് പതിച്ചപ്പോൾ, കണ്ണുകൾ തുറന്നു. രാത്രിയിലെ മനസാക്ഷിയുമായുള്ള സംഭാഷണം മനസ്സിൽ ഇപ്പോഴും തങ്ങിനിൽപ്പുണ്ട്. പക്ഷേ, വിചിത്രമായി തോന്നിയത്, എനിക്ക് പ്രതീക്ഷിച്ചത്ര കുറ്റബോധം ഇപ്പോൾ തോന്നുന്നില്ല എന്നതാണ്. അതിനു പകരം, ഒരു വിചിത്രമായ ശാന്തി—ഒരു പുതിയ തുടക്കത്തിന്റെ തോന്നൽ പോലെ. പതിവ് ദിനചര്യകളും, വർക്ക്‌ ഔട്ടും കഴിഞ്ഞപ്പോൾ നേരം എട്ടു കഴിഞ്ഞു. കള്ള് കുടിക്കുന്ന രാത്രികളെ ഞാൻ രാവിലെ വർക്ക്‌ ഔട്ട്ൽ കൂടുതൽ വിയർത്താണ് ബാലൻസ് ചെയ്യുന്നത്. ഇനിയിപ്പോൾ ഷോപ്പിലേക്ക് പോകണം. എന്തോ ഒരു മടുപ്പ് പോലെ…