Posted by “അലുവ പോലെ”
ഹ്മം; അലുവ. പെണ്ണലുവ. പെണ്ണിന്റെ അലുവ. എനിക്ക് വേണ്ടി കാത്തിരിക്കുന്ന ചൂടന്‍ അലുവ.
ഞാന്‍ രണ്ടും കല്‍പ്പിച്ച് മുറിയില്‍ നിന്നുമിറങ്ങി. പടികളില്‍ എന്റെ കാല്‍പ്പാദങ്ങള്‍ ഒരു പൂച്ചയേക്കാള്‍ ലഘുവായിട്ടാണ് പതിഞ്ഞത്. വിശാലമായ മനയില്‍ ആകെയുള്ളത് അഞ്ചു ജീവികള്‍. അച്ഛനും അമ്മയും ഒരേ മുറിയില്‍ത്തന്നെ. ഇടയ്ക്ക് അച്ഛന്‍ വായനാമുറിയിലും ഉറങ്ങാറുണ്ട്. ചില സമയത്ത് മുകളിലും. ഇന്ന് എവിടെയാണ് എന്നറിയില്ല. എല്ലാ മുറികളില്‍ നിന്നും പുറത്തേക്ക് വാതിലുകളുണ്ട്. താഴെയത്തിയ ഞാന്‍ ചുറ്റിലും കാതോര്‍ത്തുകൊണ്ട് അല്‍പനേരം നിന്നു. എന്റെ ഹൃദയം ശക്തമായി മിടിക്കുന്ന ശബ്ദമൊഴികെ മറ്റൊന്നും ഞാന്‍ കേട്ടില്ല. നേരെ ഞാന്‍ തെക്കുഭാഗത്തേക്ക് നീങ്ങി; ഇരുട്ടിലൂടെ, വളരെയധികം സൂക്ഷ്മതയോടെ. അതിഥികള്‍ക്ക് വേണ്ടി മാറ്റിയിട്ടിരുന്ന മുറികളില്‍ ഒന്നിലൂടെ പുറത്തിറങ്ങി ഞാന്‍ വാതില്‍ ചാരി. പുറത്ത് കൂരിരുട്ടായിരുന്നു. വെളിച്ചം ഉപയോഗിക്കാന്‍ പറ്റില്ല. ഞാന്‍ വീട് ചുറ്റി നടന്നു. സൈക്കിളിനു ഡൈനോമയുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് റോഡില്‍ വെളിച്ചം കണ്ടുപോകാം.
മനയുടെ മുന്‍പിലെത്തിയ ഞാന്‍ സൈക്കിളെടുത്ത് ഉയര്‍ത്തി റോഡിലേക്ക് നടന്നു. സൈക്കിള്‍ ഉരുട്ടിയാല്‍ ഉണ്ടാകുന്ന ശബ്ദം ഒഴിവാക്കാനാണ് ഞാനങ്ങനെ ചെയ്തത്. റോഡും ഇരുളില്‍ മുങ്ങിക്കിടക്കുന്നു. ലോകം മുഴുവനും ഇരുളിന്റെ പിടിയിലാണ്. എല്ലാവരും ഉറക്കമാണോ? അതോ എന്നെപ്പോലെ സുഖം തേടി പോകുന്നവരും മാധവിയെപ്പോലെ കാമാഭ്രാന്തില്‍ ഉറങ്ങാതെ കിടക്കുന്ന പെണ്ണുങ്ങളും ധാരാളം വേറെയും ഉണ്ടാകില്ലേ? ഈ ഇരുട്ടില്‍ എവിടെയെല്ലാം എന്തൊക്കെ നടക്കുന്നുണ്ടാകും?
ഡൈനോമ ഉപയോഗിക്കാതെ തന്നെയായിരുന്നു എന്റെ യാത്ര. ഇരുട്ടിനെ ഞാന്‍ ഭയക്കുന്നില്ല. ഏത് തടസവും വെല്ലാന്‍ തക്ക കരുത്തിലാണ് കാമം എന്നില്‍ കര്‍തൃത്വം നടത്തുന്നത്. അവിടെ കടിയിളകി എന്നെയും കാത്ത് കിടക്കുന്ന കൊഴുത്ത പെണ്‍ശരീരം! ചെറുമനെ അടിച്ച പത്മനാഭന്‍നായരെ അപ്പുറത്ത് കിടത്തി, ഇവിടെ അവളെ എനിക്ക് ഭോഗിക്കണം. അവളുടെ നീരൊഴുക്കുള്ള വിടവെനിക്ക് നിറയ്ക്കണം.
പടിപ്പുരയ്ക്ക് സമീപം സൈക്കിളില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങിയ ഞാന്‍ ഒരു നിമിഷം ആലോചിച്ചു; സൈക്കിള്‍ ഇവിടെ വയ്ക്കണോ അതോ ഉള്ളിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകണോ? ഉയരമുള്ള പടികള്‍ക്ക് മുകളിലൂടെ സൈക്കിള്‍ എടുത്ത് വയ്ക്കേണ്ടി വരുന്നത് ഒരു അപകടമാണ്. എന്തെങ്കിലും കാരണവശാല്‍ സ്ഥലം വിടേണ്ടി വന്നാല്‍, അത് വേഗം സാധിക്കണം. സൈക്കിള്‍ പുറത്തിരിക്കുന്നതാണ് നല്ലത്. ഞാന്‍ അതിരിലേക്ക് നീക്കി സൈക്കിള്‍ വച്ച ശേഷം പടിപ്പുരയിലൂടെ നടവഴിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി. ഇരുട്ടിലാണ്ടുകിടക്കുന്ന കോവിലകം; മാടമ്പിയായിരുന്ന പത്മനാഭന്‍നായരുടെ വീട്. അയാളുടെ നല്ല പ്രായത്തില്‍ ഒരുത്തനും ധൈര്യപ്പെടില്ലായിരുന്നു ഈ പടികടക്കാന്‍; ഇതേപോലെ. മാര്‍ജ്ജാരപാദനായി ഞാന്‍ നീങ്ങി. വീടിന്റെ മുന്‍പിലെത്തിയപ്പോള്‍ ഭയം കാമത്തെ മറികടന്നതുപോലെ എനിക്ക് തോന്നി. ജീവിതത്തിലാദ്യമായി ഒരു പെണ്ണിനെ തേടി ഇറങ്ങിയിരിക്കുകയാണ് ഞാന്‍; അതും അര്‍ദ്ധരാത്രിയില്‍! അവളെന്റെ മുറപ്പെണ്ണല്ല; കാമുകിയുമല്ല. ഇന്നത്തെ ദിവസത്തിന് മുന്‍പ് ഞാനവളെ അറിഞ്ഞിട്ടുകൂടിയില്ല. ഏതാനും മണിക്കൂറുകള്‍ക്ക് മുന്‍പുമാത്രം കണ്ട പെണ്ണ്! ഒരു മനുഷ്യന്റെ ഭാര്യ. അയാള്‍ അകത്തുണ്ട്; അവളും.