Posted by ബ്രഹ്മഭോഗം 3
Brahmabhogam Part 3 | Author : Master
Previous Parts
ശൈശവത്തില്‍ അമ്മയുടെ മുലപ്പാല്‍ കുടിച്ച ശേഷം ആദ്യമായി എന്റെ വായിലേക്ക് ഒരു മുലഞെട്ട് കയറുകയാണ്; അന്ന്, ആ മുലയില്‍ നിന്നും എന്റെ നാവിലേക്ക് സ്രവിച്ചത് ജീവാമൃതമായിരുന്നെങ്കില്‍ ഇപ്പോള്‍ നാവില്‍ സ്പര്‍ശിച്ചിരിക്കുന്ന ഈ തെറിച്ച സ്തനം സ്രവിപ്പിക്കുന്നത് കാമരസമാണ്‌. രണ്ടും ഒരേ അവയവം, പക്ഷെ രണ്ടും രണ്ടിടത്ത് രണ്ടു വ്യത്യസ്ത ധര്‍മ്മവും കര്‍മ്മവും അനുഷ്ഠിക്കുന്നു. ഒന്ന് പരിപാവനമായ പ്രകൃതിധര്‍മ്മം; മറ്റേത് മാംസനിബിദ്ധമായ രതിസുഖഭ്രാന്ത്. അമ്മയെന്ന പാലാഴി നല്‍കിയ അമൃതല്ല മാധവിയെന്ന പടക്കുതിരയുടെ മുലയ്ക്ക് നല്‍കാനുള്ളത്. അതിന്റെ സ്പര്‍ശനം ദിവ്യമല്ല, പൈശാചികമാണ്. മനുഷ്യനെ വിഭ്രാന്തിയിലാഴ്ത്തുന്ന പൈശാചിക സുഖം. ഇതിനെ പ്രതിരോധിക്കാന്‍ നിനക്ക് കഴിയുമോടാ? വേണ്ടെന്ന് വച്ച് തിരിഞ്ഞോടാനുള്ള പ്രാപ്തി നിനക്കുണ്ടോ? ഞാന്‍ കിതച്ചു. ഇല്ല; മുഖം മാറ്റാന്‍ എനിക്ക് കരുത്തില്ല. ഈ സുഖം, ഈ സ്വാദ്, ഈ മാര്‍ദ്ദവം, ഈ ഗന്ധം ഇവയെന്നെ ദ്രവീകരിക്കുന്നു. ഉപ്പുരസമുള്ള ത്രസിക്കുന്ന ഉറപ്പുള്ള ഞെട്ട്. പെണ്ണിന്റെ രതിഗന്ധം കേട്ടറിവ് മാത്രമായിരുന്ന എനിക്ക് അതിപ്പോള്‍ സ്വന്തം നാസാരന്ധ്രങ്ങളില്‍ അനുഭവവേദ്യമായിരിക്കുന്നു. വിയര്‍പ്പിന്റെ ഗന്ധം ഏറ്റവും ഉന്മത്തമായി മാറുന്നത് അതൊരു സുന്ദരിയും ആരോഗ്യവതിയുമായ പെണ്ണിന്റെ ശരീരത്തില്‍ നിന്ന് വമിക്കുമ്പോള്‍ മാത്രമാണ്. മാധവിയുടെ മുലയില്‍ വിയര്‍പ്പുണ്ട്. അതിന് ഉപ്പുരസവുമുണ്ട്. ഞാന്‍ ഒരു മയക്കത്തിലെന്നപോലെ ആ മുന്തിരിങ്ങ ചപ്പി.
“മതി; താഴെ നിര്‍ത്ത്; ഞാന്‍ വച്ചു”
ഇളകിച്ചിരിച്ചുകൊണ്ടുള്ള അവളുടെ ശബ്ദം കേട്ടപ്പോള്‍ ഞാന്‍ സ്ഥലകാലബോധത്തിലേക്ക് തിരികെയത്തി. എന്റെ കൈകളിലൂടെ അവള്‍ താഴേക്ക് ഊര്‍ന്നിറങ്ങി. ഒരു കള്ളച്ചിരിയോടെ എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട്‌ ഇറുകിയ ബ്ലൌസ് താഴേക്ക് നീക്കി അവള്‍ ആ മുഴുത്ത മുല മറച്ചു; അപ്പോഴും താഴേക്ക് തള്ളി നില്‍ക്കുന്ന ബാക്കിഭാഗം മറയ്ക്കാന്‍ കഴിയാതെ. കിതയ്ക്കുകയായിരുന്നു ഞാന്‍; ഒരു മാരത്തോണ്‍ ഓടിവന്ന ഓട്ടക്കാരനെപ്പോലെ.
“ഭയങ്കരനാണല്ലോ? കിട്ടിയ വഴിക്ക് ചപ്പിക്കളഞ്ഞു..കള്ളന്‍” ഒരു പെണ്ണിന്, അതും മദമിളകി ഭോഗിക്കാന്‍ ആര്‍ത്തിപെരുത്ത് നില്‍ക്കുന്ന പെണ്ണിന് മാത്രം ഉദ്ഭൂതമാകുന്ന അത്യന്തം വശ്യമായ ലജ്ജയോടെയും ചിരിയോടെയും അവള്‍ പറഞ്ഞു.
ശരീരം വിറയ്ക്കുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു. കാമതാപത്തില്‍ ഉരുകി ഒലിക്കുകയാണ് ഞാന്‍. തൊട്ടുമുന്‍പില്‍ നില്‍ക്കുന്ന പച്ചക്കരിമ്പ് പോലെയുള്ള വിളഞ്ഞു കൊഴുത്ത പെണ്ണിനെ പിടിച്ചു മലര്‍ത്തിക്കിടത്തി അവളിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങാനുള്ള തീവ്രദാഹം എന്നെ ഞെരിയ്ക്കുന്നു. പക്ഷെ, പക്ഷെ ഞാന്‍ സാധാരണക്കാരനല്ല; വാമനന്‍ നമ്പൂതിരിയുടെ മകനാണ്. ഇവള്‍ ഏതോ ഒരു ചെറുമി പെണ്ണ്; കെട്ടിയവന്‍ ഉപേക്ഷിച്ചു പോയ, രോഗിയായ ഒരു വൃദ്ധന്റെ ഭാര്യയായ വെറും പെണ്ണ്. പക്ഷെ അവളുടെ ശരീരം! അവളുടെ വദനകാന്തി! അവളിലെ ജ്വലിക്കുന്ന സ്ത്രീത്വത്തിന്റെ ചൂരും ചൂടും കൊഴുപ്പും! അതിനൊരു ജാതിയും മതവുമില്ല. അത് നല്‍കുന്ന സുഖം സ്വീകരിക്കാന്‍ പണ്ഡിതന്റെ മകനായ ഞാന്‍ വെകിളി കൂട്ടുകയാണ്. പാടില്ല; നിയന്ത്രിക്കണം.
“ഞ..ഞാന്‍ പോവ്വാ” എങ്ങനെയോ ഞാന്‍ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു.
“ശ്ശൊ പോവ്വാന്നോ? രാത്രി വരാവോ” ചുണ്ട് കടിച്ചു വിട്ടുകൊണ്ട്, വികാരപാരവശ്യത്തോടെ അവള്‍ ചോദിച്ചു; മന്ത്രണം ചെയ്യുന്നതുപോലെ.