“നീ ഞങ്ങളുടെ മോളെ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ…? “അവൾ ഇല്ലെന്ന ഭാവത്തിൽ തലയാട്ടി….

വൃദ്ധ കട്ടിലിൽ നിന്നെഴുന്നേറ്റ് പതുക്കെ പതുക്കെ
പുറത്തേക്ക് നടന്നു, പോകുന്നവഴിക്ക്
മേശയിലിരുന്ന കണ്ണടക്കയ്യിലെടുത്ത്
പിടിച്ചു….

അവൾ വൃദ്ധന്റെ തോളിൽ
തലവച്ചു കിടക്കുകയായിരുന്നു.. ചലനമറ്റ
കൃഷ്ണമണികൾ വിദൂരതയിലേക്ക്
നോക്കുന്നുണ്ട് ….

കവറുമായി വൃദ്ധ തിരിച്ചുവരുന്നത് അവൾ
അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. വൃദ്ധ അവളുടെ
അടുത്ത് വന്നിരുന്നു. അവളുടെ നെറുകയിൽ
തലോടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു…

“ഇത് മുഴുവൻ അവളുടെ പടങ്ങളാണ്… ”

വൃദ്ധന്റെ തോളിൽനിന്ന് അവൾ തലപൊന്തിച്ചു…

വൃദ്ധ കവറിൽനിന്നും ആൽബങ്ങളെല്ലാം കട്ടിലിലേക്ക് വച്ചു… ഒരെണ്ണം അവളുടെ കയ്യിലും വച്ചുകൊടുത്തു…

അവൾ അത് ഓരോന്നായി മറിച്ചുനോക്കി….. ജനിച്ചത് മുതലുള്ള ഫോട്ടോകൾ
ക്രമത്തിൽ വച്ചിട്ടുണ്ട് ആ ആൽബത്തിൽ…. മറയ്ക്കുംതോറും
പ്രായം കൂടുന്ന കട്ടി കുറയുന്ന ഫോട്ടോ….. ഇതിനിടയിലെപ്പോളോ വൃദ്ധയുടെ സ്വരം അവളുടെ ചെവിയിൽ പതിച്ചു……

“ഇതാണ് കൃഷ്ണ, ഞങ്ങളുടെ ഒരേയൊരു മോളായിരുന്നു……”

അവൾ ആൽബം മറിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു…..

“ഇരുപതുകൊല്ലം മുൻപ് മരിച്ചു ” ആ അമ്മയുടെ ശബ്ദം ഇടറുന്നുണ്ടായിരുന്നു…..

അവൾ ആൽബത്തിൽനിന്ന് കണ്ണെടുത്ത് വൃദ്ധയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി… അവളുടെ കരഞ്ഞുനീലിച്ച കണ്ണുകളിൽ അമ്പരപ്പ് പ്രകടമായിരുന്നു ….

വൃദ്ധ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് തന്നെ നോക്കി ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിന്നു….

ഇടറിയാണെങ്കിലും അവളുടെ നാവു ശബ്ദിച്ചു…
എങ്ങിനെ?….