Posted by
പിന്നീടുള്ള രണ്ടു ദിവസങ്ങളിലും വിനയൻ ക്ലാസ്സിന് വന്നില്ല. അമ്പിളിക്ക് അവനെ കാണാത്തതിൽ വിഷമം തോന്നി. ‘എന്തുപറ്റി?’ എന്ന ജാനകിയമ്മയുടെ ചോദ്യത്തിന് അവൾക്ക് ഉത്തരമില്ലായിരുന്നു. മൂന്നാം ദിവസം വിനയനെപ്പറ്റി അന്വേഷിക്കാൻ അമ്പിളി അവരുടെ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു.
“രണ്ടു ദിവസമായിട്ട് കടുത്ത പനിയാ മോന്…” മുകളിലെ മുറിയിലേക്ക് ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് ആനന്ദി പറഞ്ഞു. അമ്പിളിയുടെ ഹൃദയം പിടഞ്ഞു, വേഗത്തിൽ മുകളിലേക്ക് ചെന്നു.
മങ്ങിയ വെളിച്ചമുള്ള മുറി. കട്ടിലിന്റെ അരികിലുള്ള കസേരയിൽ വിനയൻ, ശോഷിച്ചു വലിഞ്ഞ മുഖം. അവളെക്കണ്ടതും ഒരു ഞെട്ടലോടെ എഴുന്നേറ്റിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
“വിനയാ, വേണ്ട… കിടന്നോ…” അമ്പിളിയുടെ സ്വരത്തിൽ കരുതലലിഞ്ഞു.
“അമ്പിളി ചേച്ചി, ഞാൻ…” വിനയന്റെ വാക്കുകൾ മുറിഞ്ഞു. പനിച്ചൂടിൽ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു.
“നിനക്ക് ഒന്നുമില്ല, വിനയാ. ഞാൻ… സോറി. അന്ന് ഞാൻ അങ്ങനെ പെരുമാറേണ്ടിയിരുന്നില്ല. എന്റെ തെറ്റായിരുന്നു…” അമ്പിളിയുടെ വാക്കുകൾക്ക് ആത്മാർത്ഥതയുടെ നനവുണ്ടായിരുന്നു.
വിനയന്റെ മുഖത്ത് ആശ്വാസത്തിന്റെ നേരിയ വെളിച്ചം. അവൾ തുടർന്നു, “പനി മാറിക്കോളൂ… ഞാൻ കഞ്ഞിയുമായി പിന്നെ വരാം…”
ആ വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങുമ്പോൾ അമ്പിളിയുടെ മനസ്സിലൊരു ചെറുപ്രതീക്ഷയുടെ നാമ്പു മുളപൊട്ടിയിരുന്നു. വിനയന്റെ പനി മാറിയാലുടൻ… പാഠങ്ങൾക്ക് വരുമ്പോൾ… അന്ന് താൻ സംസാരിച്ചതിന്റെ ബാക്കി പറയാനുണ്ട്. അത്രയും ദിവസങ്ങൾ, സ്വന്തം വികാരങ്ങൾ പോലും തിരിച്ചറിയാതിരുന്ന ആത്മാവിന് പുതിയൊരുണർവ് പകരാനുണ്ട്.
കാലം രണ്ടു ദിവസങ്ങൾക്കൂടി മുന്നോട്ടുരുണ്ടു. മൂന്നാം ദിവസം അമ്പിളി അടുക്കളയിൽ, അമ്മയ്ക്ക് ചായയുണ്ടാക്കുകയായിരുന്നു. മാക്സി ധരിച്ചിരുന്ന അവൾ അടിയിൽ പാവാട പോലും ധരിച്ചിരുന്നില്ല. അപ്പോഴാണ്, പുറകിലൂടെ വന്ന വിനയൻ അവളെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചത്. ചൂട് പരത്തുന്ന അവന്റെ ശരീരം അവളിലേക്ക് പടർന്നു. വിരലുകൾ അവളുടെ വയറിനു ചുറ്റും കോർത്തുപിടിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ മന്ത്രിച്ചു, “ഞാൻ മിസ്സ് ചെയ്തു…”
കണ്ണുകൾ ചുറ്റോടിക്കൊണ്ട് ജാനകിയമ്മയെ അന്വേഷിച്ച അമ്പിളി, അമ്മ അടുത്തില്ലെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തിയ ശേഷം തിരിച്ചു കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.
“എന്റെ വിനയാ… അമ്പിളി ചേച്ചിക്കും നിന്നെ മിസ്സ് ചെയ്തു കുഞ്ഞേ…”
വിനയന്റെ ആലിംഗനം കൂടുതൽ ശക്തമായി. മനോഹരമായ വളവുകൾക്കുമേൽ വിരലുകൾ അലസമായി സഞ്ചരിക്കുന്നത് അവളറിഞ്ഞു. പിന്നെയും അവനെ തന്നിലേക്ക് അമർത്തിപ്പിടിച്ചു.