Posted by
ആ കോളിനു ശേഷം അമ്പിളിയുടെ അക്കൗണ്ടിലേയ്ക്ക് ഒരു തുക എത്തി. വിനയന്റെ അമ്മ അയച്ച മൂന്നു ലക്ഷം രൂപ! അമ്പിളിക്ക് അത് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ആ തുക അവളുടെ ജീവിതത്തിലെ വലിയൊരു ആവശ്യത്തിലേയ്ക്ക് ഉപകരിക്കുമെന്ന് അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു.
പിറ്റേന്ന് ഉച്ചയ്ക്കു മൂന്നുമണിக்கு മടിച്ചുമടിച്ച് വിനയൻ അവരുടെ പടിക്കൽ എത്തി. ചെറുപ്പത്തിൽ കളിച്ചുല്ലസിച്ച ആ പഴയ വീട്, ഇപ്പോൾ അവനിൽ ഒരു പുതിയ നാണം വിടർത്തി. ഒരുതരം അകൽച്ച, പ്രായത്തിന്റെയും പക്വതയുടെയും അകൽച്ച.
“അയ്യോ വിനയേ, അന്യനെപ്പോലെ നിൽക്കാതെ അകത്തേയ്ക്ക് വാ…” അമ്പിളിയുടെ വാക്കുകളിൽ പഴയ സ്നേഹം നിറഞ്ഞു.
“വിനയമോൻ വലുതായിരിക്കുന്നു.. അമ്പിളി, ചെറുക്കന് ഒരു ചായ കൊടുക്ക് മോളെ..” അകത്തു നിന്നും അമ്പിളിയുടെ അമ്മ ജാനകിയുടെ ശബ്ദം.
വിനയൻ അകത്തളത്തിലെ പഴയ തൂണും മച്ചും ഒന്നു നോക്കി, ചായയും പലഹാരവുമായി വന്ന അമ്പിളിയെ നോക്കാനാവാതെ അവൻ തല താഴ്ത്തിയിരുന്നു. കണ്ണുകൾക്കുള്ളിൽ ഇപ്പോഴും അവളുടെ രൂപം തെളിയുന്നു. ഇത്രയും സുന്ദരിയായിരുന്നോ അമ്പിളി ചേച്ചി? തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകൾ, നാണം പടർത്തുന്ന ചിരി, പട്ടുപോലൊഴുകുന്ന മുടി… വിനയൻ തന്റെ ചിന്തകളെ തട്ടിവിളിച്ചു. മറ്റൊന്നും ആലോചിക്കാനുള്ള സമയമല്ലിത്.
അമ്പിളി അവന് അരികിലായി ഇരുന്നു. ഗണിതത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന പാഠങ്ങൾ തുടങ്ങിയപ്പോൾ വിനയന്റെ ശ്രദ്ധ പലപ്പോഴും തെന്നിമാറി. അവളുടെ വിരലുകൾ പുസ്തകത്തിലൂടെ നീങ്ങുമ്പോൾ, മുടി ഒതുക്കി നെറ്റിയിൽ വീഴുമ്പോൾ, ഗൗരവത്തോടെ ഒരു ഉത്തരം വിശദീകരിക്കുമ്പോൾ… സമയമെങ്ങനെ പോയതെന്ന് അവനറിഞ്ഞില്ല. ഒരു മണിക്കൂർ നീണ്ടുനിന്ന ആദ്യ ക്ലാസ്സ് അവസാനിച്ചു.
“നാളെയും ഇതേ സമയം മതി വിനയാ…” അമ്പിളിയുടെ ശബ്ദത്തിൽ ഒരുതരം ഔപചാരികത. പെട്ടെന്നവൻ അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. നിരാശയുടെ ഒരു നേർത്ത നിഴൽ അവിടെ തെളിയുന്നതായി അവന് തോന്നി. സ്വന്തം ചിന്തകളിൽ ലജ്ജിച്ചവൻ, പതിയെ പടികൾ ഇറങ്ങി.
പടിപ്പുര കടന്നപ്പോൾ വിനയൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കി. മുകളിലെ ജനലഴികൾക്കിടയിൽ, വാടാത്ത പുഷ്പം പോലെ അമ്പിളിയുടെ മുഖം. ആ മുഖത്തെ ദുഃഖം അവനെ അലോസരപ്പെടുത്തി. എന്തോ, ഇനിയുള്ള പഠനകാലം അത്ര എളുപ്പമാവില്ലെന്ന് വിനയന് തോന്നി.